انواع سرور های شبکه (معرفی 8 نوع از بزرگترین سرور های شبکه) 🟢

انواع سرور های شبکه در جهان وجود دارند که کاربران به آن متصل می شوند. اتصال به سرور های مختلف می تواند هدف های متفاوتی وجود دارد. بارزترین نوع در انواع سرور های شبکه همان سرور هایی است که شما برای اتصال به وی پی ان ها در ایران استفاده می کنید. در این مقاله انواع سرور های شبکه را می توانید ببینید و با آن ها آشنا شوید.

انواع سرور های شبکه (معرفی 8 سرور)

اگر در حال خواندن این مقاله هستید، قبلاً از مدل مشتری-سرور بدون اینکه متوجه شوید استفاده کرده اید. شما (به عنوان مشتری) منبعی (یعنی این صفحه وب) را درخواست کرده اید که توسط یک وب سرور به شما ارائه شده است.

این معماری غالب برای ارتباطات مدرن است که به موجب آن داده های دیجیتال توسط سرورها به مشتریان ارائه می شود. مدل جایگزین، که به عنوان همتا به همتا یا “P2P” شناخته می شود، به کامپیوترهایی که برای اشتراک گذاری داده ها به یکدیگر متصل می شوند، متکی است. بر خلاف مدل P2P، معماری سرویس گیرنده-سرور به یک ماشین سرور اصلی یا مجموعه ای از ماشین های متصل به یک شبکه، معمولاً در یک مرکز داده، متکی است. کلاینت ها یا رایانه های معمولی متصل به وب یا شبکه محلی، بسته هایی را برای درخواست داده از سرور ارسال می کنند.

وقتی سرور این درخواست‌ها را دریافت می‌کند، می‌تواند یکی از سه کار را انجام دهد: پذیرش بسته، رد کردن یا “رها کردن” بسته، یا قطع کردن ارتباط بی‌صدا. با تکیه بر استفاده از “پورت ها” برای کنترل جریان داده ها، کلاینت ها و سرورها باید درخواست ها را به و از یکدیگر روی پورت های صحیح ارسال کنند. اکثر فایروال ها برای دریافت انواع درخواست ها تنظیم شده اند. به عنوان مثال، اکثر سرورهایی که از پروتکل انتقال ابرمتن یا “HTTP” استفاده می کنند، فقط درخواست داده های خود را از طریق پورت 80 یا 443 می پذیرند.

اگر بسته ای را از یک کلاینت به سروری که به درستی پیکربندی شده است به پورت دیگری ارسال کنید، سرور معمولاً بسته های ارسال شده را در سکوت رها می کند.

مشتری-سرور-مدل

اکنون که بحث مختصری در مورد نحوه عملکرد مدل کلاینت-سرور به طور گسترده داشتیم، بیایید به برخی از محبوب ترین انواع سرورهای موجود در شبکه های کامپیوتری و به طور کلی در زمینه فناوری اطلاعات بپردازیم.

ما به نحوه کار آنها، چرایی انجام کاری که انجام می دهند و اینکه چگونه در یک شبکه کامپیوتری یکپارچه هستند، خواهیم پرداخت.

سپس به تفاوت بین سرور واقعی، فیزیکی و سرور مجازی خواهیم پرداخت.

بیایید با انواع مختلف سرورها در محیط های شبکه شروع کنیم.

1. وب سرور

یک وب سرور به سایتی که در حال حاضر به آن نگاه می کنید نیرو می دهد. این ژانر از سرور بر ارائه محتوای وب به مشتریان تمرکز دارد.

وب سرورها به سادگی درخواست های «GET» و «POST» را از مشتریان دریافت می کنند (در میان افعال دیگر).

درخواست “GET” زمانی است که یک مشتری به سادگی می خواهد اطلاعات را بازیابی کند و هیچ اطلاعاتی برای ارسال به سرور ندارد.

از طرف دیگر درخواست “POST” زمانی است که یک کلاینت اطلاعاتی برای به اشتراک گذاشتن با سرور داشته باشد و منتظر پاسخ باشد. به عنوان مثال، پر کردن یک فرم در یک وب سرور و کلیک کردن بر روی دکمه ارسال یک درخواست “POST” از مشتری به سرور است.

وب سرورها معمولاً ماهیت «بی سر» دارند. این برای حفظ حافظه روی سرور و اطمینان از وجود کافی برای تغذیه سیستم عامل و برنامه های کاربردی در سرور است.

“Headless” به این معنی است که مانند یک رایانه خانگی سنتی اجرا نمی شود، بلکه فقط محتوا را ارائه می دهد. مدیران این سرورها فقط از طریق پایانه های خط فرمان می توانند به آنها متصل شوند.

سرور های مختلف می توانند به راحتی شما را با آیپی های مختلف متصل کند

مهم:

به یاد داشته باشید که این نوع سرورها می توانند هر نوع برنامه ای را درست مانند رایانه خانگی شما اجرا کنند.

آنها همچنین می توانند بر روی هر سیستم عاملی اجرا شوند، به شرط اینکه از “قوانین” عمومی وب پیروی کنند.

برنامه‌های کاربردی وب مدرن معمولاً روی یک سری لایه اجرا می‌شوند، از اسکریپت‌های سمت سرور و برنامه‌هایی که داده‌ها را پردازش می‌کنند (مانند PHP، ASP.NET و غیره) شروع می‌شوند و با برنامه‌نویسی سمت کلاینت (مانند جاوا اسکریپت) که برنامه‌ریزی می‌کند داده‌ها چگونه باید باشد، پایان می‌یابد. نمایش داده.

سپس یک مرورگر وب محتوا را بر اساس آن ارائه می کند تا صفحه را همانطور که اکنون در حال خواندن آن هستید نشان دهد.

بیشتر بخوانید🚀🚀🚀🚀 سرور خصوصی TLS

2. سرور پایگاه داده

یک سرور پایگاه داده معمولاً در پشت سر هم با نوع دیگری از سرور کار می کند. این نوع سرور به سادگی برای ذخیره داده ها در گروه ها وجود دارد. روش های بی شماری برای نگهداری داده ها وجود دارد که بر اساس نظریه های مختلف عمل می کنند. یکی از رایج‌ترین انواع آن به‌عنوان «SQL» یا «زبان پرس و جوی ساختاریافته» شناخته می‌شود. برنامه نویسان پایگاه داده می توانند با استفاده از اسکریپت نویسی به زبان پایگاه داده روی این سرورها پایگاه داده ایجاد کنند. برنامه‌های کاربردی وب معمولاً اجزای سمت سرورشان را به یک سرور پایگاه داده متصل می‌کنند تا در صورت درخواست کاربران، داده‌ها را بگیرند.

یک روش خوب این است که وب سرورها و سرورهای پایگاه داده در ماشین های مختلف داشته باشید. دلیل اینکه سرورهای پایگاه داده باید به تنهایی وجود داشته باشند، امنیت است. اگر یک هکر به وب سرور اصلی دسترسی پیدا کند اما به سرور پایگاه داده دسترسی نداشته باشد، می تواند به راحتی داده های ذخیره شده در سرور پایگاه داده را بازیابی یا اصلاح کند. برخی از سرورهای محبوب پایگاه داده عبارتند از MySQL، MariaDB، Microsoft SQL، Oracle Database و غیره. برخی از پورت های مورد استفاده برای سرورهای پایگاه داده: پورت 3306 (MySQL، MariaDB)، پورت 1433 (MS-SQL)، پورت 1521 (Oracle DB).

3. سرور ایمیل

یک سرور ایمیل معمولاً بر روی “SMTP” یا “Simple Mail Transfer Protocol” اجرا می شود. پروتکل های احتمالی دیگری نیز وجود دارد که جدید هستند. سرورهای ایمیل مشخص است که روی این سرور ها کار می کنند، اما SMTP پروتکل غالب باقی می ماند. یک سرور ایمیل خدمات پستی را تقویت می کند. این سرورها به خودی خود به سادگی ایمیل هایی را از یک مشتری به مشتری دیگر می گیرند و داده ها را به سرور دیگر ارسال می کنند. داده ها هنگام ارسال از طریق SMTP ساده می شوند، بنابراین برخی از اطلاعات، مانند قالب بندی وب، معمولاً در تراکنش های ایمیل از بین می روند.

رویکرد مدرن به سرورهای ایمیل معمولاً آنها را با سرورهای وب جفت می کند. این به کاربران این امکان را می دهد که یک “مشتری وب” داشته باشند که به صورت گرافیکی داده های یک صفحه وب را نشان می دهد. برخی از برنامه‌های کاربردی وب جدیدتر حتی می‌توانند بدون نصب چیزی از یک کلاینت ایمیل رایانه خانگی تقلید کنند. برخی از پورت های مورد استفاده برای سرورهای ایمیل: پورت 25 (SMTP)، پورت 587 (SMTP امن)، پورت 110 (POP3)

بیشتر بخوانید🚀🚀🚀🚀: تماس ناشناس

4. وب سرور پروکسی

یک سرور پروکسی وب می تواند بر روی یکی از پروتکل های متعدد اجرا شود، اما همه آنها یک کار مشترک را انجام می دهند. آنها درخواست های کاربر را دریافت می کنند، آنها را فیلتر می کنند و سپس از طرف کاربر عمل می کنند. محبوب ترین نوع سرور پروکسی وب برای دور زدن فیلترهای وب مدرسه و سازمانی طراحی شده است. از آنجایی که ترافیک وب تماماً از طریق یک آدرس IP و وب سایتی است که هنوز مسدود نشده است، کاربران می توانند از طریق این فیلترها به سایت هایی که ممنوع هستند دسترسی پیدا کنند.

نوع کمتر محبوب، سرور پروکسی سازمانی است. این همان تأثیر را دارد، اما معمولاً توسط یک سازمان مجاز است. ترافیک وب کاربران را می گیرد، معمولاً آن را برای ارزیابی بعد ثبت می کند و به اینترنت می فرستد. این کار ترافیک کاربران را در کنار هم قرار می دهد تا یک رایانه را نتوان به طور عمومی از دیگری متمایز کرد. این کار به عمد توسط یک سازمان انجام می شود تا از هدف قرار گرفتن کاربران جلوگیری کند و معمولاً قادر به بازرسی، ذخیره و تجزیه و تحلیل بسته های ارسالی و دریافتی باشند. برخی از پورت های مورد استفاده برای سرورهای پروکسی وب: پورت 8080، 8888 و غیره

انواع سرور های شبکه ممکن است خصوصی باشند یا افراد مختلف از آن ها استفاده کنند

5. سرور DNS

یک سرور DNS یا سرور “سرویس نام دامنه” برای ترجمه نام دامنه به آدرس های IP مربوطه آنها استفاده می شود.این سرور همان چیزی است که مرورگر شما هنگام تایپ نام دامنه و فشار دادن Enter به آن ارجاع می دهد. ایده این است که کاربران مجبور نیستند آدرس های IP را به خاطر بسپارند و سازمان ها می توانند نام مناسبی داشته باشند. به طور معمول، ارائه دهندگان خدمات اینترنتی (ISP) سرورهای DNS را در اختیار کاربران خود قرار می دهند. با این حال، بسیاری از سازمان ها هستند که این سرویس جستجو را به صورت رایگان نیز ارائه می دهند (مانند سرور محبوب Google DNS با IP 8.8.8.8).

برخی از کاربرانی که بیشتر نگران حریم خصوصی خود در وب هستند، اغلب از این سرورهای DNS جایگزین استفاده می کنند. هنگامی که کاربران یک نام دامنه جدید ایجاد می کنند، از سرورهای DNS نیز استفاده می شود. سرورهای DNS بر اساس سلسله مراتبی کار می کنند، بنابراین برخی از سرورهای معتبرتر از سایرین وجود دارند. نام دامنه با یک سرور DNS بالاتر ثبت می شود که سایر سرورهای DNS سطح پایین به آن ارجاع می دهند. معمولاً از طریق فرآیندی بین 24 تا 48 ساعت طول می کشد، این ثبت نام در سراسر جهان منتشر می شود. پورت های مورد استفاده برای سرورهای DNS: پورت 53 (هر دو TCP و UDP).

6. سرور FTP

سرورهای FTP یا سرورهای “پروتکل انتقال فایل” یک هدف واحد دارند: میزبانی تبادل فایل بین کاربران. این سرورها به طور پیش فرض هیچ نوع رمزگذاری را ارائه نمی دهند، بنابراین تعدادی از نسخه های ایمن پروتکل وجود دارد که اغلب در جای خود استفاده می شوند (مانند sFTP که FTP روی پروتکل امن SSH است). این نوع سرور به کاربران اجازه می دهد تا فایل ها را در آن آپلود کنند یا پس از احراز هویت از طریق یک کلاینت FTP، فایل ها را دانلود کنند. کاربران همچنین می‌توانند فایل‌های سرور را مرور کنند و فایل‌های جداگانه را به دلخواه دانلود کنند.

برخی از پورت های مورد استفاده برای سرورهای FTP: پورت های 20،21 برای FTP یا پورت 22 برای sFTP.

7. فایل سرور

انواع سرور های شبکه فایل سرور با سرور FTP متفاوت است. این نوع سرور مدرن‌تر است و معمولاً می‌تواند فایل‌های شبکه‌شده را روی درایوها «نگاشت» کند. این بدان معناست که کاربران می توانند از مرورگر فایل کامپیوتر خانگی خود برای بررسی پوشه ها استفاده کنند.

مزیت اصلی این فرم سرور این است که کاربران می توانند فایل های اشتراکی را آپلود و دانلود کنند. مجوزهای فایل ها توسط مدیر کنترل می شود.

معمولاً فایل سرورها در شبکه های شرکتی در محیط اکتیو دایرکتوری ویندوز یا در محیط های لینوکس وجود دارند.

8. سرور DHCP

یک سرور DHCP از پروتکل ارتباطی میزبان پویا (DHCP) برای پیکربندی تنظیمات شبکه رایانه های مشتری استفاده می کند. یک سرور DHCP در شبکه به جای پیکربندی دستی آدرس IP ثابت و سایر تنظیمات شبکه برای رایانه های مشتری در یک شبکه بزرگ، این تنظیمات شبکه را به صورت پویا در رایانه های LAN پیکربندی می کند. پورت مورد استفاده برای سرورهای DHCP: پورت UDP 67.

سرور ها برای افرادی که می خواهند از خدمات ابری استفاده کنند به شدت مهم است

پلتفرم های مختلف سرور

به طور عمده دو نوع سرور در شبکه ها یافت می شود: سرورهای فیزیکی و سرورهای مجازی. در اینجا نحوه شباهت آنها و تفاوت آنها آمده است.

1. سرور فیزیکی

یک سرور فیزیکی چیزی است که در نهایت به داده ها خدمت می کند. سرورهای فیزیکی مدرن که بر روی فلز و الکتریسیته کار می کنند، اغلب قادرند به بیش از چیزی که یک کاربر می خواهد خدمات ارائه دهند.

این ها معمولاً در مراکز داده توسط شرکت های میزبانی برای ارائه خدمات به مشتریان مختلف قرار می گیرند. تنها استثنا سازمان‌های بزرگ‌تری هستند که به این موارد متکی هستند. در این موارد

به عنوان مثال، سازمان ها معمولا مالک شبکه سرورهای فیزیکی هستند.

در گذشته، هر سرور در یک شبکه (به عنوان مثال وب سرور، سرور پایگاه داده و غیره) بر روی سرور فیزیکی اختصاصی خود میزبانی می شد. این مفهوم اکنون با فناوری های مجازی سازی جایگزین شده است که به موجب آن هر سرور می تواند یک ماشین مجازی در داخل یک ماشین فیزیکی بزرگتر باشد.

بیشتر بخوانید🚀🚀🚀🚀 اندروید باکس

2. سرور مجازی

سرور مجازی بخش پارتیشن بندی شده یک سرور فیزیکی است. اکثر “سرورهای” آنلاین سرورهای مجازی هستند. اغلب به آنها مقدار اختصاصی منابع سرور فیزیکی برای استفاده داده می شود (مانند RAM، CPU، فضای ذخیره سازی).

کاربران می توانند سرورهای مجازی را با کسری از هزینه یک سرور فیزیکی اجاره کنند. این به این دلیل است که شرکت‌های میزبان معمولاً سرور فیزیکی را با قیمت عمده‌فروشی در اختیار دارند یا اجاره می‌کنند، سپس از فروش قطعات ماشین فیزیکی در یک زمان به کاربران با مخاطبان کمتر سود می‌برند.

نتیجه

در اینجا در این مقاله، انواع مختلفی از سرورها مانند سرور برنامه، سرویس گیرنده-سرور، سرور همکاری، سرور ایمیل، سرور FTP، سرور پروکسی، سرور تلنت، سرور ارتباطی بلادرنگ، سرورهای منبع باز، سرور وب، و سرور مجازی به شما معرفی شد. امیدوارم از مقاله لذت برده باشید.